Lekcja świadomości

Trafiłam na zdjęcie kiedyś bliskiej mi osoby. Nie aż tak bliskiej, aby czuć potrzebę ponowienia kontaktu,
ale nie tak dalekiej aby nie poczuć sentymentu.
Przypomniały mi się nasze wspólne chwile, nastolatek borykających się z trudnymi jak na tamten okres wydarzeniami. Tyle plotek, kłótni, zagmatwań było wokół. Wspominam to z lekkim rozbawieniem, tęsknotą ale i ulgą. To niesamowite jak perspektywa potrafi się zmienić z biegiem lat.
Tamte problemy a te problemy, tamte relacje a dzisiejsze relacje, tamte zawody a te aktualne...
Wspomnienie o niej pozwoliło mi docenić to co mam dzisiaj, a raczej bliskich, którymi się otaczam.
Bliskich których nie chciałabym stracić, tak bliskich, że gdyby to się wydarzyło czułabym znacznie więcej aniżeli tylko sentyment.
Z czasem dojrzewa w nas świadomość tego, co tak naprawdę jest dla nas najważniejsze u drugiej osoby.
Ta potrzeba staje się bardziej przejrzysta.
Z czasem dostrzegamy czego i dlaczego tak bardzo poszukujemy u innych.
Dzięki temu poznajemy lepiej siebie samych.
Jeśli mamy oczy otwarte wystarczająco szeroko, wiemy czy jesteśmy w relacji bo cenimy tego człowieka, czy dlatego, bo czujemy pewne braki, które ta osoba w nas wypełnia.
I teraz moje pytanie, co jest dla nas/ludzi/Ciebie ważniejsze?
Czego tak naprawdę bardziej potrzebujesz, wypełnienia pustki czy wartości człowieka samego w sobie?
Kiedy będziesz czuć sentyment napotykając tę osobę po latach, a kiedy głęboki smutek?
Te pytania wbrew pozorom nie są łatwe. Ja nadal staram się na nie odpowiedzieć...